Gaza’s jeugd voor een verenigd Palestina

Op 30 maart herdenken Palestijnen wereldwijd Landdag: in 1976 organiseerden Palestijnen een algemene staking en diverse betogingen als antwoord op Israël’s aankondiging dat duizenden dunums van Palestijns land onteigend zouden worden om meer Israëlische kolonies te bouwen. Op 30 maart 1976 werden zes Palestijnen vermoord, een hondertal werden verwond en honderden werden gearresteerd. Het is een dag die de strijd tegen Israël’s confiscatie van Palestijns territorium symboliseert.

 

Jonge vrouwen voor Palestijnse eenheid

 

 

Ook vandaag, 30 maart 2011, komen Gazanen op straat, maar ze willen niet enkel het verleden herdenken. Ze willen concrete stappen ondernemen naar een betere toekomst voor Palestina. 30 maart ligt in het verlengde van de revolutie die op 15 maart leek op te borrelen en richt zich tot de huidige politieke situatie.

In februari rees de vraag of de Arabische revoluties Palestijns grondgebied zouden raken en zoja, aan wie zou het gericht zijn? Zouden Palestijnen de interne problematiek aankaarten met de divisie tussen de Fateh regering in de Westelijke Jordaanoever en Hamas in de Gazastrook?

Of zou een opstand gericht zijn aan het adres van de Israëlische bezetter?

Onder de noemer van “March 15th movement” riep Palestijnse jeugd, onafhankelijk van politieke partijen, uit zowel de Gazastrook als de Westelijke Jordaanoever, op tot beëindiging van de politieke divisie. Alle Palestijnen, maar nadrukkelijk de jeugd, werd opgeroepen om te demonstreren voor vrijheid, eenheid en rechtvaardigheid. De “15 maart beweging” ijvert voor de vrijlating van alle politieke gevangenen in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook en voor nieuwe democratische verkiezingen waarbij alle Palestijnen, waar ook ter wereld, aan kunnen deelnemen.

Beide regeringen betuigden de demonstraties toe te laten, maar de jongerenbeweging voelde nattigheid: “Palestijnse politieke partijen, de Hamas regering in Gaza, Fayyad’s regering in de Westelijke Jordaanoever en diverse NGO’s pogen deze beweging te co-opteren opdat het hun eigen doelen zou dienen. Ze pogen zichzelf te legitimiseren door te claimen dat zij de belangrijkste organisator zijn van dit evenement. Iedereen is hartelijk welgekomen; ook leden van politieke partijen en werknemers van NGO’s, die een essentieel onderdeel van ons maatschappelijk weefsel uitmaken. Pogingen van hun leiders om onze inspanningen te redirigeren zijn echter niet welgekomen.”, stelden ze op hun blog.

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

15 maart, Gaza-Stad:

Het Al-Jundi plein in het centrum van de stad zwelt aan met duizenden demonstranten,  terwijl de luidsprekers luid en strijdvaardig de slogan echoeën: “Al-shaab yiridoen,  inha’ al-inqasam”: de bevolking wil de divisie beëindigen. Palestijnse vlaggen wapperen op het plein, maar gestaag verschijnen er steeds meer groene vlaggen en Palestijnse vlaggen met groene extensies: Hamas aanhangers nemen het plein over.

Ik praat met een dokter aan de medische hulppost en hij haalt zijn schouders op: “Dit was te verwachten, maar anderzijds is het een grote stap vooruit. Dit is de eerste keer dat Hamas een stap in de richting van verzoening zet.”

Een groep jonge strijdvaardige dames, voornamelijk studenten, komen toe en roepen dapper: “Il alam falesteen wi bas”: enkel en alleen de Palestijnse vlag! Ze worden brutaal geweerd en trekken gedurende een uur doelloos door de straat om uiteindelijk op Al-Kattiba plein te belanden. Er zijn nu twee demonstraties. Op Al-Kattiba worden alle partijvlaggen geweerd en weerklinken slogans die Abbas en Haniya aanroepen om de tweestrijd op te geven. Er hangt een vreugdevolle sfeer op het plein en in de namiddag sijpelt het nieuwsbericht binnen dat Haniya Abbas uitnodigt in Gaza.

Omstreeks 19u wordt de demonstratie echter bruusk opgeruimd: politie bestormt het plein, sticht brand in enkele tenten en jaagt iedereen weg met agressieve knuppels. De berichtgeving hierover is dubbelzinnig, maar naar verluid wordt de Al-Kattiba betoging ervan verdacht door Fateh georganiseerd en gefinancieerd te zijn. De weg naar eenheid moet zich nog door de bochten van achterdocht, wantrouwen, onderdrukking en politieke onwil murwen. De Palestijnse cultuur draagt vastberadenheid en onwrikbaarheid hoog in het vaandel en de jeugd zal getest worden op deze traditionele waarden.

Netanyahu weergalmde al snel in de media met de boodschap dat als de PA onderhandelt met Hamas, er geen vredesonderhandelingen meer mogelijk zijn met Israël. Blijft de Palestijnse Autoriteit de slaaf van Israël of is er een radicale breuk op komst? En: wil Hamas een alliantie aangaan voor een groter Palestina of prijst het zich tevreden met de Gazastrook?

Vandaag, 30 maart, trekken de jongeren opnieuw de straat op en diverse Palestijnse facties roepen iedereen op om niet alleen Landdag te herdenken, maar tevens om een stem voor eenheid te laten horen op de straten van Gaza… De nabije toekomst zal leren of Palestina klaar is voor een revolutie of dat deze protesten slechts kritische kanttekeningen zijn.

Land Day (Arabic: يوم الأرض‎, Yom al-Ard; Hebrew: יוֹם הַאֲדָמָה‎‎, Yom HaAdama), March 30, is an annual day of commemoration for Palestinians of the events of that date in 1976. In response to the Israeli government’s announcement of a plan to expropriate thousands of dunams of land for “security and settlement purposes”, a general strike and marches were organized in Arab towns from the Galilee to the Negev.^[1][2] In the ensuing confrontations with the Israeli army and police, six Arab citizens were killed, about one hundred were wounded, and hundreds of others arrested.^[2][3][4][5]

Scholarship on the Israeli-Palestinian conflict recognizes Land Day as a pivotal event in the struggle over land and in the relationship of Arab citizens to the Israeli state and body politic. It is significant in that it was the first time since 1948 that Arabs in Israel organized a response to Israeli policies as a Palestinian national collective.^[1] An important annual day of commemoration in the Palestinian national political calendar ever since, it is marked not only by Arab citizens of Israel, but by Palestinians all over the world.^[6]